Het is lastig, de zweep komt eerst ritmisch neer op haar rode billen. Maar daarna niet meer. Ze danst op het ritme dat verdwijnt. Hij drukt haar dicht tegen het kruis aan waaraan ze vastgemaakt staat. Geen ontsnappen mogelijk. Zijn warme borstkas drukt tegen haar rug aan terwijl zijn handen over haar billen glijden. Zijn warme adem streelt haar hals en hij fluistert: “Je doet het goed, schatje”. Een rilling rolt over haar rug en kippenvel maakt zich meester van haar hele lichaam. Wanneer hij een stap achteruit zet, voelt ze haar benen trillen. Knikkende knieën en haar adem stokt. Ze weet dat ze niet lang meer kan blijven staan. Maar zou hij het ook zien? Hij staat achter haar, toch? Hij weet het vast wel. Ze bijt op haar tanden en slikt moeilijk. Haar billen gloeien en wanneer een andere zweep het rode veld raakt, kreunt ze van pijn. ORANJE, schreeuwt haar hoofd… Oranje… dit trek ik niet lang meer. Haar lippen trillen even, maar ze houdt nog vol. Ze kan nog niet stoppen, ze zijn toch nog niet zo lang bezig. Wat zou hij wel niet denken wanneer ze het spel nu stopt? Dan neemt ze zijn plezier weg?
De zweep raakt nog twee keer, hij lacht. Hetzelfde sadistische lachje als altijd. Ze gaat door haar knieën maar herstelt zich snel. Ze wil nog niet opgeven. Het mag nog niet. Ze wil niet dat die andere mensen aan de bar denken dat ze niks kan hebben… Dat hij een flauwe sub heeft. Tak, tak, tak, tak, tak…. 5 nieuwe slagen, 5 nieuwe striemen…. ROOD… maar alleen in haar hoofd weerklinkt die schreeuw. Ze durft het niet. Tranen rollen over haar wangen. Ze hoort achter haar dat hij opnieuw wisselt van spelmateriaal… iets anders, waarschijnlijk nog wat scherper of nog pijnlijker? Haar ogen zijn waterig en ze hapt naar adem. Bam, bam, bam.. harde impact… het drukt haar bekken tegen het kruis aan en ze laat haar hoofd hangen. De tranen komen nog. Maar de woorden die ze moet zeggen niet meer. Haar hoofd heeft het even uitgeschakeld en praten is geen optie meer… de stopwoorden zullen niet meer komen en de tranen veranderen in een dikke mist die haar steeds verder weg brengt van de realiteit.
Het is geen nieuw gegeven, bang zijn om je stopwoord te gebruiken.
Jezelf blijven afvragen of het nu al ok is, en wat de ander(en) wel niet van je gaan denken.
Het is niet makkelijk om grenzen aan te geven en om voor jezelf te kiezen in plaats van voor het moment. Zeker niet vanuit de positie als onderdanige of sub.
Maar het uitstellen ervan zorgt voor extra risico’s:
Het over je eigen lichamelijke grenzen gaan – kan leiden tot fysieke schade en ongemakken
Het over je grenzen gaan – kan leiden tot een vertrouwensbreuk met je partner
Het over je grenzen gaan – kan leiden tot onzekerheid en angsten
Het niet gebruiken van je stopwoord – is verkeerd communiceren met je partner
Het niet gebruiken van je stopwoord – kan je doen twijfelen aan je eigen grenzen
En dan ga je over een grens.
Je eigen hersenen gaan in overlevingsmodus. Je reptielenbrein zoals dat heet. Fight, Flight or Freeze modus…
Het nadeel hiervan is dat dit deel van je brein niet meer rechtstreeks verbonden is met je spraakvermogen. Het kan letterlijk niet communiceren met woorden.
Om je gevoelens, stopwoord, … nu nog uit te brengen is haast fysiek onmogelijk.
En dan ben je dus te ver gegaan.
Reflectievragen
- Wat houdt mij tegen om mijn stopwoord te gebruiken wanneer het nodig is?
- Hoe herken ik bij mezelf het moment waarop mijn lichaam of geest signalen geeft dat het genoeg is?
- Welke overtuigingen heb ik over ‘sterk zijn’, ‘volhouden’ of ‘pleasen’ binnen een BDSM-context?
- Wat doe ik als Dominant om een veilige ruimte te creëren waarin het gebruik van een stopwoord écht welkom is?
- Hoe reageren mijn partners als ik een grens aangeef of een stopwoord gebruik?
- Welke afspraken maak ik vooraf over fysieke en mentale veiligheid? En worden die echt nageleefd?
- Heb ik ooit een grens overschreden zonder dat ik het meteen besefte? Hoe ben ik daar achteraf mee omgegaan?
- Wat kan ik doen om ook tijdens een scène alert te blijven op signalen van overbelasting bij mezelf of de ander?
Ontrafeld reeks – praatavonden bij MINK
In ons verhaal, het raamwerk dat we in Ontrafeld bouwen als gemeenschappelijke basis voor verdieping in kink, communicatie & zelfontwikkeling:
#1 Respect
#2 Consent
#3 Communicatie
#4 Veiligheid
#5 Vertrouwen
#6 Accountability
#7 Verlangen & fantasie
#8 Identiteit & rollen
#9 Liefde & angst
We willen geen perfecte community.
We willen een échte community.
Waarbinnen veiligheid iets is dat we samen beschermen.
Elke dag. Elk gesprek. Elke sessie opnieuw.
Bekijk het hele overzicht in dit bericht.
Een reactie achterlaten